|
20/6/2018 0 Reacties Delen is helen - (on)breekbaar Naar aanleiding van een (on)breekbaar traject, voor vrouwen die te maken hebben gehad met geweldservaringen in hun jeugd, schreef Saskia een stuk voor zichzelf. Ze wil haar verhaal graag delen, want voor haar betekent dit helen. Een specifiek kistjesreistraject, ontwikkeld voor een groep vrouwen die te maken hebben gehad met (seksueel) misbruik in hun jeugd. Dit gastvrouwenproject gaat over wat incest en geweld op jonge leeftijd doet met mensen. Voor dit reistraject is een speciaal reiskistje gemaakt door een van de deelneemsters uit ons driedaags programma rondom (seksueel) geweldervaringen. Iedere deelneemster van het gastvrouwenproject is gedurende één maand gastvrouw voor dit kistje. Het kistje reist van de ene deelneemster naar de andere. Ook maken de zij zelf in deze periode een minikistje n.a.v. hun ervaringen met deze leenperiode. Mijn geschiedenis Ik weet nog dat ik 5 jaar was en regelmatig bij de buurman op bezoek kwam. Hij was een soort opa-achtig figuur voor mij. Hij had hele mooie glimmende sigarenbandjes in een doosje zitten. Terwijl ik bezig was met de bandjes uitzoeken werd ik door de buurman intiem betast. Vanaf mijn zesde tot mijn zestiende werd ik door mijn vader seksueel misbruikt. Er speelde veel verbale agressie in ons gezin. Mijn vader was alcoholist, mijn moeder een labiele vrouw, zij maakten erg vaak ruzie. Op mijn tiende gingen onze ouders scheiden en verhuizen. Onze (ex)stiefvader B kwam bij ons wonen. B was verbaal en lichamelijk erg agressief. Ons gezin leefde vaak in angst en wij waren bang voor hem. B heeft mij seksueel benadert en misbruikt. Op mijn achttiende ben ik het huis uit gevlucht. Toen ik negentien jaar was werd ik aangerand door een jongen op straat. Op mijn vijfentwintigste liep ik stage als maatschappelijk werker in de crisisopvang daar werd ik met ongewenste intimiteiten benaderd door een medewerker. Delen is helen Vanaf mijn achttiende jaar begon ik te praten over mijn onveilige jeugd, emotionele verwaarlozing en seksueel misbruik ervaringen. Ik vertelde het tegen mijn toenmalige vriend, moeder en maatschappelijk werker. Van daaruit kreeg ik gesprekken met een psychiater, die mij o.a. vertelde dat ik een te kort jurkje aan had en daarmee e.a. zelf uit zou lokken. Ik ben bij haar weg gegaan en gaan zoeken naar andere hulp. Maar ik bleef mijzelf in de weg zitten, voelde mezelf erg beroerd, over alles wat mij gebeurd was. Ik voelde me wanhopig, vreemd, vies en schaamde me voor wat mij was overkomen. Ik was regelmatig depressief en lusteloos. Ik kon “mijn lot” niet (ver)dragen. Wilde er niet meer zijn. In deze periode deed ik een zelfmoordpoging. Toen ik mijn ogen opende lag ik in een ziekenhuis bed. Na een verblijf van drie maanden op een psychiatrische afdeling zag ik in dat ik iets aan/voor mezelf zou moeten gaan doen. Ik werd twee jaar opgenomen in een therapeutisch centrum. Daar leerde ik veel van het omgaan met andere groepsleden en ieders problematiek. In die tijd sprak men (nog) niet of nauwelijks over seksueel misbruik binnen het centrum. Ik heb toen buiten het centrum in een incest-lotgenotengroep gezeten. Mijzelf creatief uitten is voor mij helend. Ik hou van tekenen,schilderen, fotograferen, dansen. Eigenlijk alles wat je met je handen kan doen. Schrijven en gedichten maken doe ik graag. Ook hou ik er van om “het Leven” te relativeren en hierbij humor te gebruiken. Vanaf mijn jeugd tot nu toe heb ik verschillende (een stuk of 20) hulpverleners gesproken. Wat mij hierbij geholpen en geheeld heeft is vooral het delen van mijn onveilige verleden en de daarbij behorende gevoelens. Het klikte niet met alle hulpverleners, maar ik zocht dan door naar een hulpverlener/groep waarmee het wel klikte. Hulpverleners heb je net als mensen in verschillende soorten en maten. Ik heb sinds een jaar of vijftien gesprekken met een hapto-therapeute, met haar klikte het goed. We zitten op een zelfde golflengte. Als ik wil kan ik haar altijd bereiken voor een A.P.K. (onderhoudsmoment) Na mijn opname heb ik mijn achternaam laten veranderen en ik heb mijn vader bij politie en justitie aangegeven. Hij heeft een gevangenisstraf uitgezeten. Dit leverde verwarrende gevoelens op. Verdrietig, maar ook erkenning voor wat hij mij had aangedaan. Deze acties waren zeer pijnlijk én helend tegelijk. Door alle toestanden thuis was ik gestopt met school op mijn zeventiende. Ik werkte toen een periode. Na mijn opnames ben ik een studie HBO Maatschappelijk werk begonnen. Ik zoog alle informatie op als een spons. Leerde er veel, vooral van mijzelf en wilde het negatieve in mijn leven positief in zetten. Ik kon zaken beter plaatsen. Deze studie werkte ook helend voor mij. Mijn vader is inmiddels al een tijd geleden overleden. Toen ik bij hem was in het ziekenhuis, was hij al ver weg, ik had zijn hand vast en huilde stille tranen en zei tegen hem: “ik kan het niet vergeten, maar wil je wel vergeven”. Een paar minuten later was hij dood. Het was verdrietig en helend tegelijk. Ik heb een aantal langdurige relaties gehad waar ik ook veel van geleerd heb, vooral over mijn eigen proces en inbreng hier in. In deze ervaringen zitten ook weer helende aspecten. Met mijn vorige partner heb ik een dochter gekregen. Deze relatie was op een gegeven moment niet meer passend...... onze dochter (ook helend) is het mooiste wat we samen hebben voort gebracht. Nu ben ik 18 jaar met Henk samen. Deze man is een verrijking van mijn leven. Dankbaar dat we elkaar zijn tegen gekomen. Hij is voor mij een held.  Wat ik aan anderen lotgenoten zou willen meegeven Het is uiteindelijk helend om naar jezelf te willen/kunnen kijken. Waar doet het pijn? Gooi het er uit. Stukje bij beetje. Blijf dichtbij jezelf. Wat betekent het voor jou. punt. Probeer het puur bij jezelf te houden. Neem stapje voor stapje de tijd. Wees geduldig, zacht en lief voor jezelf. Dat is soms pijnlijk en lastig. Maar het mag er zijn en jij dus ook! Zoek naar manieren die bij je passen om je verhaal kwijt te kunnen. Praat, schrijf, schilder, gooi oud servies kapot tegen een muur. Maak een wandeling. Doe dit alleen of met anderen. Vraag hulp en zoek iemand waarmee het klikt, goed voelt. Toen het net uit was met mijn ex, was mijn dochter ook erg verdrietig en in de war. Dan gingen we samen naar het strandje en klommen in een hoog klimrek. Van daaruit gingen we dan lekker blèren en schreeuwen. Wat een opluchting en ruimte gaf dat. Wees creatief in het bedenken van dingen/zaken die jou aanspreken en geef je zelf de ruimte hierin. Het seksueel misbruik hoort op verschillende manieren bij mijn leven Voor mij zijn het steeds verschillende rondes waarin ik mezelf bevind. De laatste 2 jaar ben ik intensiever bezig geweest met mijn vader en (ex)stiefvader en mijn misbruik verleden. Door het schadefonds in te schakelen, werd er veel oud zeer, stil verdriet aangeraakt. Ik ben toen in aanraking gekomen met een aantal vrouwen die ook lotgenoten waren en met hen hebben we, middels (on)breekbaar, een creatief kistje gemaakt die voor mij als doel had om bewust stil te staan bij mijn nare ervaringen. Kistje open: ruimte voor verdriet en alles wat er bij hoort. Kistje weer dicht: verder met de dag. Sinds een maand zijn we op de site te vinden met onze eigen praktijk: Jonker en Koning, Henk en ik geven hulp na seksueel misbruik en andere levensvragen. Het bieden/geven van hulp vind ik fijn. Luisteren en delen wat mij heeft geraakt én geholpen is helend voor mij en anderen die dat nodig hebben. Op dit moment loopt er nog een onderzoek naar mijn (ex)stiefvaders seksueel misbruik jegens mij. Er wordt bekeken of ondanks het feit dat het misbruik lang geleden speelde er toch een schadevergoeding geëist kan worden. Ook dit onderzoek waarin alle feiten door mij op een rijtje zijn gezet raken mijn littekens en stil verdriet. Toch is het ook weer helend, omdat ik het misdrijf van toen nú letterlijk en figuurlijk kan ordenen. Mijn sterke kant is dat ik eerlijk en open ben, mezelf hiermee kwetsbaar opstel en daarmee dicht bij mijzelf blijf. Ik heb gemerkt dat anderen hierdoor zichzelf ook makkelijker kunnen openen. Mensen voelen zich snel bij mij op hun gemak. Ik probeer mensen zo weinig als voor mij mogelijk is te (ver)oordelen. Deze houding is ook helend voor mij en voor anderen. Door dit stuk te schrijven vond er weer een evaluatie plaats van mijn leven tot nu toe. Verschillende gevoelens kwamen er naar boven. Van verdriet, pijn, boosheid maar ook van ontroering en mededogen naar mijzelf. Als slot kijk ik naar mezelf en denk meid, meid je hebt het allemaal best goed aangepakt. Wordt vervolgd. Saskia
0 Reacties
|
